Naruto na nowo -15.

Naruto na nowo. -15.
Nocne niebo było bezchmurne, miliony gwiazd jasno świeciło, a ta największa oświetlała blondwłosego mężczyzna. Ów chłopak stał nad brzegiem jeziora i rzucał kamienie w taflę wody. Za każdym razem, kamień odbił się kilka razy od tafli wody i zatonął. Gdy rzucił ostatni kamień, jaki miał w ręku inny kamień trafił go w powietrzu tak, że obydwa utonęły obok siebie. Naruto odwrócił się w miejsce, z którego nadleciał kamień. Kilka metrów od niego stała czarnowłosa dziewczyna, jej oczy były czerwone, ale po chwili stały się czarne jak smoła. Była uśmiechnięta.
-Mogłem się ciebie spodziewać – powiedział Naruto i usiadł na dużej skale obok. Wpatrywał się w gwiaździste niebo. Dziewczyna przysiadła się do niego.
-Zimno ci? – zapytał Naruto.
-Nie – odparła próbując zamaskować drżący głos.
-Przecież widzę – powiedział i okrył dziewczynę swoją bluzą.
-Powiedz to – powiedziała dziewczyna.
-Co mam powiedzieć?
-Widzę, ze chcesz się komuś wyżalić, ale się boisz.
-Aż tak to widać?
-Nie, ale znam cię – między nimi zapanowała cisza. -Czemu jesteś smutny? – zapytała mając dość panującej między nimi ciszy. Naruto nie odpowiadał przez długi czas, wiec Kira straciła nadzieję na odpowiedź.
-Zawsze chciałem mieć prawdziwą rodzinę – odparł w końcu. – Nigdy nie miałem prawdziwej matki czy ojca, a na dodatek musiałem właśnie walczyć z moim tatą – jego głos coraz bardziej się załamywał.
-Nie wiem jak to jest nie mieć rodziny od urodzenia, ale wiem, że strata bardzo boli.
-A Sasuke? – zapytał. – On zawsze był przy tobie. 
-Ty przecież też zawsze kogoś miałeś –zauważyła dziewczyna. – Trzeci Hokage, Team 7, Tsunade-sama.
-To jednak nie jest to samo – powiedział Naruto.
-Zmieniłeś się przez te lata – powiedziała zeskakują ze skały, Naruto spojrzał na nią zdziwiony. – Stary Naruto nigdy nie rozczulał się nad sobą, tylko próbował coś robić – odwróciła się i poszła do domku.
Naruto popadł w zamyślenie. Siedział tak pół nocy. W końcu zszedł ze skały i wrócił do obozu. Przy ognisku leżał Kurama. Naruto usiadł obok niego, przez co zbudził go.
-W końcu przyszedłeś – powiedział Kurama. – Ja wracam do siebie – lis zmienił się w pomarańczową chakrę i wniknął do brzucha blondyna.
Naruto siedział przy ognisku resztę nocy, co rusz dorzucając kawałek drzewa. Rano, gdy jeszcze wszyscy spali, Naruto poszedł złowić kilka ryb, po godzinie wrócił z ośmioma średnimi rybami, przygotował je i zaczął piec. Piękny zapach rozniósł się po całej polanie. Po kilkunastu minutach z domku wyszli jego przyjaciele.
-Zjedzcie i wyruszamy – powiedział Naruto. Wszyscy od razu przystąpili do jedzenia. Po parunastu minutach pakowali swoje rzeczy i wyruszyli do wioski.
Na przedzie bieg Naruto, za nim biegła Kira i Sakura, a na samym końcu Sasuke. Gdy byli już kilka kilometrów od domku, Naruto zaczął przeszukiwać kieszenie. W końcu się zatrzymał.
-Co jest? – zapytała Kira, gdy stanęła obok niego.
-Nie wziąłem jednej rzeczy z tamtego domku. Biegnijcie dalej, dogonię was, albo spotkamy się u Tsuande – powiedział i zawrócił.
-Idziemy dalej – powiedział Sasuke.
-Pójdę z nim – powiedziała Kira i zaczęła gonić Uzumakiego.
-To co idziemy? – zapytał Sasuke i złapał Sakurę za rękę.
-Pewnie – odparła dziewczyna i uśmiechnęła się do chłopaka.

-Naruto czekaj! – krzyczała czarnowłosa dziewczyna. Uzumaki biegł kilkanaście metrów przed nią i w ogóle nie mogła go dogonić.
-Kira? – stanął na gałęzi i zapytał zdziwiony. – Co ty tutaj robisz? A Sasuke i Sakura?
-Oni poszli dalej, ktoś musi cię przypilnować, abyś tym razem wrócił do wioski – zaśmiała się dziewczyna.
-Ta – odparł i posmutniał, czego dziewczyna nie zauważyła.
-Czego zapomniałeś? – zapytała dziewczyna.
-Jednej ważnej rzeczy – odparł tajemniczo i ruszył dalej, tym razem biegł wolniej, aby dziewczyna mogła za nim nadążyć. 
Po godzinie dotarli z powrotem do domku, nad jeziorem. Naruto od razu wszedł do środka, a Kira weszła za nim. Zaczął przeszukiwać pokoje.
-Pomóc ci? – zapytała dziewczyna. – Co szukasz?
-Małe drewniane pudełko, w środku jest srebrny klucz – odparł.
-Takie – pokazała mu pudełko, które leżało pod łóżkiem. 
-Właśnie te.
Chłopak wyjął klucz. Był to zwykły srebrny klucz. Miał tylko czerwony wir na sobie. Chłopak stanął przy oknie na wschód i zaczął liczyć kroki w kierunku środka pokoju.
-Raz, dwa, trzy, cztery – odliczał idąc na zachód - i dwa na południe. Raz, dwa.
-Co ty robisz?
Chłopak nie odpowiedział tylko wyciągnął katanę i zrobił dziurę w podłodze. Pod deskami były stalowe drzwi z wielkim czerwonym wirem na środku. Włożył klucz i je otworzył.

-To jedna z kryjówek klanu Uzumaki – powiedział i zeskoczył na dół, dziewczyna po chwili nie pewnie też tam zeskoczyła. – Nie oddalaj się ode mnie, bo możesz się zgubić.
Wylądowali w długim korytarzu, wszędzie były jakieś drzwi i rozwidlenia. Po bokach były pochodnie, które dawały światło na tunel. Uzumaki ruszył przodem, a Kira za nim. Szli tak chyba z kilka minut.
-Po co my tu idziemy? – zapytała, aby zaspokoić swoją ciekawość.
-Muszę wziąć stąd jeden zwój.
Dotarli do wielkiej komnaty, była okrągła. Po bokach było mnóstwo pochodni, a na podłodze jakieś dziwne znaki. Na samym środku był mały ołtarzyk, a na nim zielony zwój w małe czerwone wiry. 
-Stój tutaj – rozkazał Naruto, sam poszedł po zwój. 
Zatrzymał się przed ołtarzem i wyciągnął kunai. Naciął sobie lewą rękę. Gdy zakrwawioną ręką chciał wziąć zwój pokazała się czerwona kopuła, która była wokół ołtarza. Naruto napisał na niej swoją krwią „KAI”, a tarcza zaczęła znikać. Po chwili miał zwój i wrócił do Kiry. Gdy wyszli na zewnątrz, obandażował sobie rękę i ruszyli z powrotem do wioski.
-Zrobimy przerwę – powiedział Naruto, gdy zeskoczył z drzewa na ziemię.
Blondwłosa kobieta stałą i czytała nazwy książek, będących w archiwum wioski. Półki oświetlała sobie lampą.
-Klan Uchiha, Tradycje Klanu Uchiha, Klan Uzumaki, Tradycje klanu Uzumaki, Zobowiązania Klanu Uzumaki – ostatnia książka ja zaciekawiła, więc ją wyciągnęła. – Dar długowieczności klanu Uzumaki – czytała dalej i tą także wzięła – wyszła z archiwum i poszła do swojego gabinetu, gdzie zaczęła czytać książki.
-Klan Uzumaki – zaczęła czytać na głos – wszyscy z tego klanu mają pewne zobowiązanie, legenda mówi, że gdy Mędrzec Sześciu ścieżek umierał jego synowie poprosili przedstawiciela tego klanu, aby ochraniał szczątki ich ojca. W zamian wzmocnili jego chakrę o raz zwiększyli siły witalne, co pozwoliło im dłużej żyć. Od tamtej pory klan Uzumaki ochraniał szczątki Rikodu Senina, które nigdy nie zostały odnalezione. Każdy z tego klanu musi wypełniać te zadanie, nie ważne czy urodził się w nim czy został przyjęty przez małżeństwo, Wioska Wiru została prawdopodobnie zniszczona przez próbę odszukania szczątek Mędrca – wypisała kilka fragmentów, które ja zaciekawiły, na kartkę. 

-Ruszamy – rozkazała czarnowłosa dziewczyna, wstając z ziemi.
-Poczekaj chwilę – odparł chłopak wstając z ziemi. – Chcę ci podziękować, za tamtą rozmowę.
-Nie masz za co Naruto – dziewczyna przybliżyła się do chłopaka. 
Ich głowy prawie się stykały, czuli na sobie ich oddechy. Kira zamknęła oczy i pocałowała chłopaka. Naruto nie wiedział co robić, ale po chwili oddał pocałunek. Trwali w tej pozycji tak długo, aż im nie zabrakło powietrza.
-Tęskniłam za tym – powiedziała cicho, gdy skończyli.
-Ja też – odparł chłopak. Po chwili ruszyli dalej. 
-Witaj Tsunade-sama – powiedzieli Sasuke i Sakura wchodząc do gabinetu Piątej. Kobieta siedziała jak zwykle za zawalonym przez papiery biurkiem.
-O, już jesteście? A gdzie Naruto i Kira?
-Naruto zapomniał czegoś z domku na jeziorem, a Kira pobiegła za nim.
-Czyli nie długo powinni być, dobrze możecie iść.
Wieczór w Konosze był piękny. Bezchmurne niebo, oświetlone ulice, mieszkańcy bawiący się na festynie. Z okazji Ostatniego dnia wiosny, w Konosze odbywał się Festyn. Wszyscy mieszkańcy, a najbardziej dzieci bawili się. Biegali od straganu do straganu. Przez środek ulicy szedł blondwłosy osiemnastolatek z czarnowłosą kobietą. Mężczyzna miał na sobie biały płaszcz, zasłaniający ciuchy, ale za to Kira była ubrana w ciasny podkoszulek, uwydatniający jej ciało, fioletowe jeansy i jasną, rozpiętą bluzę. W tej samej chwili w gabinecie Godaime panował chaos. W środku była Tsunade, Shizune, cały rocznik Uzumakiego wraz z ich byłymi senseiami.
-Tsunade-sama kiedy oni tu będą? – zapytała Hinata. Wszyscy nie mogli się doczekać powrotu Uzumakiego.
-Powinni za… - rozległo się pukanie do drzwi – raz być, wejść – do środka weszła Kira, a zaraz za nią Naruto. Wszyscy zaczęli do nich podchodzić i witać się z nimi. Dopiero, gdy Tsunade odkaszlnęła, wszyscy ucichli i zwrócili uwagę na nią.
-Jak się czujesz Naruto?
-Dobrze – odparł chłopak.
-To bardzo dobrze – kobieta uśmiechnęła się do syna Yondaime – czeka mnie sporo pracy, aby cię przywrócić do mieszkańców wioski – warknęła pod nosem.
-Nie rób tego Hokage-sama.
-Czemu? – Tsuande jak i wszystkich zebranych zaciekawiła odpowiedź chłopaka.
-Ponieważ nie mogę zostać na stałe w Konosze.
-Co? Jak to? Dlaczego? – od razu rozpoczął się potok pytań.
-Spokojnie już tłumaczę. Jako, jeden z ostatnich członków klanu Uzumaki, muszę spełnić swoje zobowiązanie, o którym pewnie wiesz czcigodna.
-Jakie zobo…wiązanie? – zapytała Kira, która od razu posmutniała.
-Ale przecież nikt nie wie gdzie to jest – odparła tajemniczo blondynka.
-Tego może i nikt nie wie, ale i tak muszę pilnować chociażby kuźni.
-Czekajcie, czy ktoś może nam to wyjaśnić – wydarł się zniecierpliwiony Kiba.
-Poczekajcie, przeczytam wam kilka fragmentów z archiwum. – Tsunade przeczytała im wszystko z kartki, którą wcześniej napisała.
-Dlatego muszę pilnować tej Kuźni – powiedział na koniec Uzumaki. Kira nie mogła już wytrzymać i wybiegła z gabinetu.
-Po co pilnować jakiejś tam Kuźni, ktoś by sobie najwyżej jakąś broń wykuł – warknął Sasuke, był strasznie zły na Uzumakiego.
-Dla was to jest zwykła Kuźnia – zaczął Naruto – w tej właśnie kuźni są szczątki Mędrca – wszyscy umilkli, takiej odpowiedzi się nie spodziewali.
-Ale i tak po co komuś szczątki człowieka? – zapytał Neji. – Nie powinny być groźne.
-I tak by było, gdy by Drugi Hokage nie wymyślił jednego jutsu.
-Edo Tensei – dokończyła Tsunade.
-Tak, nie wiem czy wiecie, ale Orochimaru przyzwał tak mojego ojca - wszyscy mieli szok na twarzy – wyczułem, że nie dopracował tej techniki, bo mój ojciec nie mógł wykonać wszystkich technik, których znał – wyjaśni Naruto. – A teraz przepraszam, ale musze z kimś porozmawiać – chłopak zniknął za drzwiami.
-Co z tym zrobimy? – zapytała Tenten, wszyscy zaczęli myśleć.
-Tsunade-sama? – zapytał Kakashi, kobieta zagryzła wargę.
-Musimy się dowiedzieć, czemu dopiero teraz musi tam iść – powiedziała Tsunade. – Może ktoś do tej pory tego pilnował.
Słońce już po woli wychodziło z za horyzontu, oświetlając całą wioskę. Naruto biegał po wiosce w poszukiwaniu Kiry. Chciał i chyba musiał z nią porozmawiać, lecz nie mógł jej nigdzie znaleźć. Gdy miał się już poddać spojrzał na głowy Hokage. W oddali na podobiźnie Czwartego zobaczył mały czarny punkcik. Miał nadzieję, że to ona i pobiegł tam. Kira siedziała skulona na skale. Uzumaki słyszał jak szlochała. Podszedł do niej cicho.
-Idź stąd – powiedziała drżącym głosem. Naruto podszedł bliżej i przytulił ją.
-Muszę to zrobić – powiedział cicho.
-Więc weź mnie ze sobą.
-Nie mogę, musiała byś być Uzumaki, a po za tym to jest zbyt niebezpieczne.
-Z niebezpieczeństwem potrafię sobie radzić – dziewczyna wyrwała się z jego objęcia. – Powiedz po prostu, że mnie nie kochasz. – Naruto pocałował ją, na znak, że ją kocha.
-Kocham cię, nie gadaj takich głupstw, dla mnie nie ma innej dziewczyny. Po prostu będę się o ciebie za bardzo martwił.
-Do tej pory było dobrze – stwierdziła dziewczyna. – Doskonale wiedziałeś, że mogłeś wrócić do wioski, ale tego nie zrobiłeś. Czemu? – czarnowłosa przyłożyła dłoń do policzka chłopaka i spojrzała mu w oczy.
-To się zaczęło w Kuźni Mędrca – odparł chłopak – Kurama nic o tym nie wie, bo nasze połączenie wtedy było zerwane.
-Co było dalej? – zapytała, gdy chłopak przerwał.
-Przez przypadek odnalazłem tajemniczą komnatę, było to miejsce pochówku Mędrca. Wtedy pojawił się jego duch.
-Duch Rikodu Senina?
-Tak. Powiedział mi, że nie zaznam spokoju, póki nie pozbędę się najgorszego zła z tego świata. Chodziło mu o Akatsuki i Orochimaru. Powiedział mi też w tedy, ze gdy to zrobię spełni moje jedno życzenie, czegokolwiek sobie nie zapragnę.
-Czyli musisz jeszcze zabić Orochimaru.
-Tak, wtedy będę mógł spokojnie żyć.
-Czemu o tym wcześniej nie powiedziałeś?
-To i tak by niczego nie zmieniło.
-Skąd to wiesz?
-Zmieńmy temat – poprosił Naruto.
-Kiedy musisz ruszać?
-Powinienem już wyruszyć, ale mogę jeszcze trochę zostać.
Czarnowłosa złapała chłopaka za rękę i porwała go za sobą. Zbiegli z góry i zniknęli gdzieś w tłumie.